در حریمی که حرم داشت، ولی حالا نیست           آنقدَر خاک نشسته‌ست، که دیگر جا نیست

ابـرها گـریه کنِ این هـمه بـغـضند، ولی           خاک، گِل می‌شود آنجا که هوا بارانی‌ست

عـرقِ شرم، نشـسته به جـبـین خـورشید           سایبانی که کمی کم کند از گـرما نیست

دلِ بـیـچـارۀ ما خـواست دخـیـلـی بـاشـد           بر ضریحی که پُر از پنجره بود، اما نیست

چه کسی گفته که «بی‌سنگِ مزاری» عیب است؟!           یا که بی گنبدِ زرکوب، حرم زیبا نیست؟!

این مکان باغِ بهشت است، اگرچه خاکی‌ست           و به زیـبـاییِ آن در هـمـۀ دنـیـا نـیـسـت

بین گردابِ غم از دور، حـرم می‌بـیـنـیم           ساحلی جز حرم‌آباد، در این دریا نیست

اهـل شـعـریم و شعـاریـم، خـیـالاتـی نه!           پس حرمسازیِ ما در صفِ رویاها نیست

«عربستان»، «حَرَمستان» شود ان‌شالله           آنکه دیروز، جفا کرد به ما، فردا نیست

می‌رسد لحـظۀ موعـود و همه می‌بیـنـند           پرچـمی جز عَـلـمِ سبـزِ حسن بالا نیست

مردِ میـدان‌تر از آنـیم، که پا پس بکـشیم           پس بدانید، که «سردارِ جمل» تنها نیست